نگاره سبز

آسمان زندگی گه آبی استگاه خاکستری است گاه نارنجی غمناک  در خط غروبش پیداست گاه نیمه  ابری کمی هم بارانی گاه خورشید ز پشت ابرش می کند جلوه و نور افشانی گاه سرد است دستان زمین یخ بسته دل اسیر و مرده مثل سایه غم گوشه دیوار بلندی مانده گاه نرم گاه سفید مثل یک روز قشنگ برفی پر ز امید آسمان زندگی صد رنگ است آسمان زندگی صد جور است گاه شاد گاه کم حوصله و غمگین است گاه چون فصل بهار رنگین است همه جور ...همه شکل زندگی می گذرد زندگی بسته به آن است که تو توی سر بالایی توی یک جاده تخت توی دشت ....توی کویر در کنار برکه تنهایی توی زندان بلور تنگ‌آب و ماهی یا که در جاده شک روی یک دو راهی تو چطور فکر کنی تو چطور با همه چیز تا کنی تو چطور .......کوتاه کنی  نگاره سبز...

مه که آشفته و حیرونم ای دوس 

د می ویرونم و طوفونم ای دوس 

غوار اوما و غم گرت تیامه 

دلم اور  و مه چی بارونم ای دوس 

د ای بار گرو و کم ری بیارم 

چی گردویی مه سر گردونم ای دوس 

زمی نه سوز سیل که سیه تاره 

غروب دلگیرم و نالونم ای دوس 

و هر جا ری کنم چی خم نینم 

مه د بن تو گرفتارم ای دوس 

گلو و دس بقض ها جو میم قیت 

مه ها ریزم د خم ستارم ای دوس 

ای طبیبم درد بی چاره دارم 

سی تم زار و پریشو حالم ای دوس

نگاره سبز...

خواستم بنویسم نفس تندی ز بینی گشت بیرون ورقم را باد برد با خود گفتم  یک حادثه است مثل هر حادثه دیگر در این روزگار آنچه داری به آن می نازی به آن می بالی ناخودآگاه به دست دیگری یا به دست خود که همه گزیده یک تصور لست می روداز کفت و دیگر هیچ زندگی چشمه ای از حادثه هاست گاه گرم گاه زلا ل گاه گلی  گاه سرد عاقبت آخر این چشمه هفتاد رنگ خواب در بستر یک امید است  که به آینده مبهم داریم  نگاره سبز...

ای سامانه بارشی کجا رتی نی د دت دیار همه مو پالتو و شو چتر و دس چش انتظار ای سامانه بارشی تش د کلت تو هم منی خیلی گشتیه فضول ایمان نویی و سر کار ای سامانه بارشی یویی کنی وم سر تی تی و جا بارو واخود یوری چن ساله گرد و غبار ای سامانه بارشی شرم بکو خجالت بکش یه کمی د خود نشو به سی ای مردم تو بخار ای سامانه بارشی کمتر بیا تو ناز بکو ری سیا نویی چی زغال سو که یا فصل بهار ای سامانه بارشی سو هم نیازمو دوری کاری کو زمسو ایما وت بکیمو افتخار  نگاره سبز...

وقتی شکفتی تو احسان به میان امددر کوچه باغ دل بلبل به زبان امدتب دار تراز بیمار غمخوار تر از همراهنامی برای تو از آسمان امدان کوه صبری که شد ساحل یک ایثاراواز بلند موج از بی کران‌امدامید دل بیمار دست های پرستاریامید به امید امید جهان امداسودگی بیمار تسکین تن پر دردنقش رخ تو بر دل برشن روان امدگل واژه  ایثار ای ماه بلند عشقققنوس پرستاری با تندیس جان امد نگاره سبز...

غمت تا ابد منه د جونم چی چمت ها دی کنه او قو سخونم تا دلم ویرت کنه جگر گیره گر کا سه صبرم بی تو بیه و پر پر دنگه که نازارکت هی ها د گوشم ارصد سال هنی بایم نویی فراموشم تا سر م نیم و زمی یویی وخوم هم کرم هم داکم هم تونی بوم آرزوم بی روله و سات بشینم ایسه وا حسرت بورم که ریت نوینم ها بچو وا بوه شو میکنن بوزیتونیست دسم بیری سی مه ببوزی هی اجل و هی اجل ای گل چیه نارا ههنی خیلی نارسه نرم و نازارهای آساره چه اوری بی منی و پشتش خوت بکو تو دیار بوت داغ کشتش همه مو گپ تا کوچک بورسیمه سیت هی یه شو بیا و خوم گری بینم ریت تا می دیمت و شوخی وم میخنسی نوم که وا تیغ اجل تو سر برسی حسیه بی رفیق مانه قژ کردیه گوشه چی تژگای پر داو سر د و خاموشه نگاره سبز...